اثر نشانه‌های کلامی ـ بینایی درونی و بیرونی طی تمرین ذهنی راه رفتن بر کینتیک اندام تحتانی سالمندان غیرفعال در مقایسه با سالمندان فعال

تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر نشانه‌های کلامی ـ بینایی درونی و بیرونی، طی تمرینات ذهنی راه رفتن بر توان مکانیکی عضلات اندام‌های تحتانی سالمندان غیرفعال و مقایسه با سالمندان فعال انجام شد. بدین منظور 40 سالمند 60 تا 80 ساله (20 فعال و 20 غیرفعال) به طور هدف‌دار انتخاب شده و در یک طرح پیش‎آزمون و پس‎آزمون گروه‌های همسان شرکت کردند. پس از تمرینات اولیه تصویرسازی، شرکت کننده‌ها بر اساس امتیاز پرسشنامه MIQ-RS به دو گروه همسان تقسیم شده و به 5 جلسه تصویرسازی راه رفتن روی چوب موازنه با نشانه‌های کلامی ـ بینایی بیرونی و درونی در مورد حرکات اندام تحتانی یا علائم روی چوب موازنه پرداختند. برای محاسبه توان عضلانی مفاصل اندام‌های تحتانی در پیش‌آزمون و پس‌آزمون، از دوربین‌های تحلیل حرکت و صفحه نیرو استفاده شد. مطابق نتایج تحلیل واریانس دو عاملی ترکیبی چند متغیری، اثر اصلی آزمون برای مفصل زانو و لگن معنی‌دار بود (025/0p). بنابراین، 5 جلسه تصویرسازی باعث افزایش توان عضلات زانو و لگن می شود؛ ولی جهت‌دهی توجه به نشانه‌های درونی و بیرونی تفاوتی را ایجاد نمی‌کند.